Ver-gaan

Onyx, een harde gelaagde steen, soms spectaculair in kleurvariaties. Er worden ook asbakjes van gemaakt. Al snel merk ik dat hakken moeizaam gaat, er springen rare stukken af. Een groot brok lijm ik weer op zijn plek, waarna de beitels in de kast blijven. De vorm ontwikkelt zich naar een driehoek en de gebogen vorm associeer ik met een zeil in de wind.

De boot die dit zeil moet voeren bestaat uit een restbrok Noir de Mazy, ook al een materiaal dat zich niet gemakkelijk met de beitel  laat bewerken. Dit stuk wil ik als brok in zijn waarde laten en bewerk ik alleen waar nodig voor het schip en de dolfijn voor de boeg.

Met een schip kan je ver gaan. En schepen vergaan soms. Dit beeld toont beide aspecten, met vol zeil gaan we ver, maar met zo’n zwaar stenen zeil kan het schip alleen te gronde gaan. En dat moment is verbeeld. Ook in zijn massa’s staat het beeld in wankel evenwicht.

Waar de zee onrustig is, waar we dat aan boord soms onaangenaam vinden, daar vaar je vaak over een groot diepte verschil. Denk aan de Golf van Biskaje, waar je het continentaal plat afgaat of aan de diepe geul tussen Noorwegen en Denemarken. Daar worden ook de vissen verward en jagen de dolfijnen. Het is magisch hoe een school om de boot spelende dolfijnen alle ongenoegens laat verdwijnen. Verveling, angst, zeeziekte, vermoeidheid, ze verdwijnen als sneeuw voor de zon en alleen een intens gevoel van opgetogenheid blijft over.